Vriendin Paula omschrijft Stefan als ‘Dé ideale papa’. Binnenkort wordt hun eerste kindje geboren. Hoe blij Paula met Stefan is als aanstaande papa wil ze door middel van dit cadeauverhaal tonen.
Knuffel vermist
De koffie smaakte zoals hij geserveerd was: oploskoffie uit een zakje. Stefan keek de kring rond. Twee mannen en vijf vrouwen. Hij schatte ze tussen de 30 en 45 jaar. Allemaal zaten ze op een stoeltje, normaal gesproken bedoeld voor een peuter. ‘Levelen’, noemde cursusleidster Jeanine het bij de kennismaking. Stefans lange benen protesteerden in deze ongemakkelijke positie al na een minuut.
Maar het was allemaal voor een goed doel. Stefan werd vader. Hij had zich laten overhalen om via een cursus voorbereid te zijn op een van de meest voorkomende vormen van kinderleed: een vermiste lievelingsknuffel. Hoe ga je hiermee om? Wat doe je als eerste? Hoe voorkom je dat een kinderziel voor altijd beschadigd blijft?
Jeanine – “Een achternaam is niet nodig, Stefan. Nabijheid is vanaf fase 1 belangrijk” – bleek de enige persoon in Leiden die deze cursus gaf. Het cursuslokaal was gelegen in een voormalig schoolgebouw uit de jaren zeventig. De muffe geur in het lokaal deed vermoeden dat er na de bouw van de school nooit meer gestoft was.
Jeanine had in het midden van de kring een hoop knuffels neergelegd. Stefan zag een zeehond, een beer en Captain America.
“Zien ze er niet schattig uit?”, begon Jeanine terwijl ze de kring rond liep. Ze keek iedereen aandachtig aan, op zoek naar bevestiging voor deze constatering. Stefan rook een lichte parfum; beetje zoet, maar niet hinderlijk aanwezig.
Jeanine pakte Captain America. “De knuffel van je kind hoeft niet per se jouw favoriete knuffel te zijn.” Ze wees naar het wit-blauw-rode pluchen schild met witte ster van de superheld. “Persoonlijk verafschuw ik deze verheerlijking van geweld, maar als mijn kind het omarmt, omarm ik het met even zoveel passie.” Jeanine hield Captain America liefdevol tegen zich aan en streelde teder het pluchen schild.
“Nu is het jullie beurt. Pak de knuffel die de meeste aversie bij je oproept.” Stefan dronk met een stevige teug zijn kopje oploskoffie leeg en doorzocht de stapel knuffels. Blij dat hij zijn stramme benen even kon bewegen. Drie vrouwen vochten om Captain America. Stefan pakte een roze My Little Pony.
“Oooooo, wat een schatje”, kirde een van de drie vrouwen bij het zien van het door Robert gekozen kleurige diertje met het golvende, neongroene haar. De tweede vrouw van het bekvechtende groepje knikte instemmend. De derde zag haar kans schoon om Captain America snel voor de neus van de anderen weg te grissen.
Stefan ging weer zitten. Na een tijdje had iedereen een knuffel. Jeanine had een Darth Vader-knuffel. Met een knikje gaf ze het startsein om de knuffel stevig te omarmen. Stefan drukte de roze My Little Pony dicht tegen zich aan. Het lijfje was hard, de neon groen haren kriebelden zijn neus. Denken aan het baby’tje dat heel binnenkort in zijn leven kwam, hielp het ongemakkelijke gevoel weg te drukken.
“Prachtig”, klonk het goedkeurend. Jeanine was tevreden over wat ze zag. “Onthoud dat je kind dezelfde warmte voelt als het zijn lievelingsknuffel tegen zich aandrukt. Kun je nagaan wat het voelt als het op een dag merkt dat de knuffel weg is.”
De Darth Vader-knuffel stevig tegen zich aan gedrukt liep Jeanine naar een van de mannen. Bij het kennismakingsrondje had hij zich voorgesteld als Harry. Hij werkte al vijftien jaar als planner bij een projectbureau. Harry had een dochtertje van drie jaar oud.
“Het is belangrijk dat we deze leegte leren herkennen.” Jeanine gaf Darth Vader aan de planner. “Harry, wil jij mijn lievelingsknuffel verstoppen?”
“Tuurlijk”, bromde Harry welwillend. Jeanine sloot haar ogen en de planner vond een goed plekje voor de knuffel in de boodschappentas met broodjes voor tijdens de pauze.
“Klaar?”, vroeg Jeanine. “Ja”, gniffelde Harry. Hij hoopte overduidelijk op een langdurige speurtocht naar de knuffel.
Jeanine opende haar ogen. Ze zochten onmiddellijk naar een teken van Darth Vader. Allen volgden haar blik. Ieder moment verwachtende dat ze bij de boodschappentas halt hielden met een bevestigend ‘gevonden’.
Dat gebeurde niet. Jeanine zag het stukje Darth Vader dat boven de boodschappentas uitstak blijkbaar over het hoofd. Ze slikte. Haar fel paars gestifte lippen begonnen te trillen. Een traan biggelde over haar wang. En toen begon het gegil. Intens en hartverscheurend. Jeanine stortte ter aarde en kroop in foetushouding. Onderwijl huilend en krijsend. “Darttthh Vaderrrrrr”, klonk het tragisch tussen de tranen door.
Harry sprong op om haar te helpen. Maar Jeanine stond alweer op. De tranen wegvegend en geruststellend glimlachend. “Geen zorgen, Harry. Ik ben er weer.”
De dame met Captain America had intussen Darth Vader uit de boodschappentas gehaald en stopte het snel in Jeanines armen. Jeanine knikte goedkeurend. “Heel goed. Dit is wat je kind verlangt als het zijn lievelingsknuffel mist: het weer zo snel mogelijk terugzien.”
Jeanine ging in het midden van de kring staan. Darth Vader stevig tegen zich aan. “Het is belangrijk dat jullie die pijn nu ook voelen. Leer het te herkennen en begrijpen.”
“Doe allemaal jullie ogen dicht.” Gehoorzaam deed iedereen wat werd gevraagd. Stefan voelde hoe de roze My Little Pony uit zijn hand werd getrokken. Instinctief zocht hij iets om vast te houden. Zijn hand vond zijn telefoon in zijn broekzak. Hij klemde het vast. Het voelde net zo hard aan als de My Little Pony die Jeanine had afgepakt.
Om zich heen hoorde Stefan het eerste gesnik. Hij probeerde zich in te leven. Zijn baby’tje dat wanhopig op zoek was naar z’n knuffel. Maar Stefans gedachten bleven steken bij het gezicht van het baby’tje – hoe zou het er eigenlijk uitzien als het geboren werd? Hij voelde een intens verlangen om het kindje te zien. Kennis te maken.
Naast hem hoorde hij Harry boos roepen: “Waar is mijn knuffel verdomme!”
Weer probeerde Stefan zich in te leven. Hij kneep zijn hand nog steviger rondom de telefoon in zijn broekzak. Plotseling begon het indringend te trillen en zoemen. Een bericht. Van het thuisfront. Stefan opende zijn ogen en bekeek het sms’je. De weeën waren begonnen.
Waarom niet anderen laten genieten van dit verhaal? Plaats nu deze tweet:
“Uniek verhaal van EGO Schrijverij. Ben benieuwd wat jullie vinden.” (Tweet dit bericht)
Nog geen genoeg? Probeer dan ook deze verhalen:
– Patrick
– Evert
– Karel
– Obbe
– Mark
– Renate
Hoe ziet een EGO Schrijverij-boekje er uit?
Voorbeeld van de binnenzijde.
Voorbeeld van de voorzijde.
